Indonesië, Legian 29°
Ik hoop niet dat ik iemand heb gekwetst met die opmerking over bleekscheten (over een week kom ik naar jullie toe namelijk, haha). Het was meer een uitdrukking van hoe heerlijk ik het hier vind natuurlijk
En dat blijft maar aan de gang, niks rustige laatste 2 weken dus:
Ik ontmoet al mijn vrienden weer: Ilu, Fey, Ulan, Mini en ik fiets weer heel wat af.
Zaterdag 7 november zou ik in Pantai Mas in Lovina zijn voor 4 dagen.
Maar ik kan geen shuttle bus krijgen naar Lovina en het openbaar vervoer is even te omslachtig voor me.
De beste en goedkoopste oplossing is: een auto huren!
Haha, links rijden met al die kamikaze-motors, daar zou ik een maand geleden niet eens over nagedacht hebben.
Maar nu doe ik het dus gewoon. Jeetje, wat is dat spannend. Ik ga dezelfde route als 5 weken geleden met Huub (toen achterop, met soms mijn ogen dicht). Ik kom dezelfde doerian stalletjes tegen (ik heb er natuurlijk gekocht en ze de groeten gedaan van je, Huub!). Langs het grote meer, waar ik even uitpuf en mijn lekkerste doerian eet ooit.
Met de motor deden we er vrij lang over (omdat we steeds stopten bij elke doerian kraam), maar nu rijd ik flink door, want ik wil niet ook nog in het donker rijden, zo is het al heftig genoeg. Ik kom redelijk op tijd aan op Pantai Mas, waar voorbereidingen worden getroffen voor een zweethut!
Pantai Mas wordt gerund door Evert en Dayu. De gasten zijn nederlanders (die zelfs gevraagd worden te betalen met euro’s).
Het is een plek om bij te komen, of juist de diepte in te gaan met jezelf. Rondlummelen kan ook. Voor ieder wat wils en alles gebeurt min of meer vanzelf. Geen vast programma dus, maar elke dag gebeurt er wel wat. Een heerlijke plek dus, een oase met swimming pool en de ligstoelen staan op een veranda die boven de klotsende zee hangt. Een mooie tuin met een zweethut.
Het is lang geleden dat ik een zweethut deed. Het is een zachte langzame fijne zweethut.
Ondertussen heb ik kontakt met Ayu (die Huub en ik samen 5 weken geleden ook hadden ontmoet) en zij en haar vader vinden het leuk als ik de volgende dag naar hun dorp kom. Ayu komt me halen, we laten haar motor staan op Pantai Mas en we rijden met mijn auto eerst naar een tempel en daarna naar haar dorp. Het is erg fijn Ayu weer te zien. Er gaat iets zachtjes trillen in mijn zonnevlecht als ik naast haar loop. We kijken naar het plaastelijke voetbal toernooi met haar vader, gaan langs bij een zus, die ook Ayu heet.
Er is iets geks met die namen. Alle meisjes van de familie noemen zich Ayu en de jongens Agus. Eigenlijk zeggen ze dus: ik ben dochter (of zoon) van de familie. Verder niks. Of in het geval van de ketutten en wayangs: ik ben de eerstgeborene (tweede geborene, etc…). De persoon zelf doet er hier niet zo toe!
De vader van Ayu is trouwens een wayang, maar dan de vierde. Dat wil dus zeggen dat hij nummer 13 is. Hij vertelt dit ruim lachend met zijn mond wijd open waarin slechts 5 tanden, hele grote en her en der verspreid.
Als Ayu weer met me mee gaat naar Pantai Mas (om haar motor te halen) neemt ze een vriendin mee en samen met haar blijft ze nog (terwijl ik met de groep eet) een paar uur naar de donkere zee met vissersbootlichtjes turen.
En word ik voor de volgende dag uitgenodigd voor het hanenvechten (Adu Ayam).
Savonds praat ik nog met Evert. Hij is een Balinese holy man, vertelt hij. Hij is ingewijd en wordt PaJero genoemd door de Balinezen.
We praten over het ontstaan van Pantai Mas, over relaties, over mijn reizen en mijn verlangen om ergens te wonen waar het altijd warm is, waar dolfijnen zwemmen en waar mensen breed glimlachen als ze elkaar zien (op Bali dus).
De volgende ochtend heel vroeg met een bootje naar de dolfijnen.
Nee, niet 1 boot, maar met 30 bootjes dus! En ook ongeveer zoveel dolfijnen. De dolfijnen vinden het blijkbaar best al die aandacht, want al jaren gaat dat zo elke ochtend. Na mijn Hawaii ervaringen met dolfijnen vind ik het erg leuk de dolfijnen te zien, maar ze zijn ver weg en maken geen kontakt.
Echt erg vind ik het niet. Ik geniet van hun buitelingen boven het water.
De Adu Ayam smiddags is grappig om te zien. Een hok vol opgewonden mannen die hanen opzetten net zo opgewonden te zijn en dan gokken welke haan het eerst het aan de poot gebonden mesje in de anderen haan krijgt gespiest.
Uit zich zelf zouden hanen elkaar nooit vermoorden, denk ik!
Bij sunset even naar naar het centrum van Lovina. Ik heb erg veel lol met de verkopers.
En ik hoor dat er in Lovina een goedlopend cafe te koop is voor 25000 euro. Tja, dat heb ik helaas niet meer liggen.
Ilu, Fey en Ulan sms-en me vanuit Kuta. Ze vinden het kontakt blijkbaar net zo fijn als ik. Ik moet wel gaan oppassen niet door ze opgegeten te worden .
Alles bij elkaar wordt het me wat veel. Ik slaap de halve nacht niet.
Ik ben nog een keer uitgenodigd in het dorp: er is een crematie.
Samen met Ayu beleef ik die. Het is een roes.
De mensen zijn vrolijk, maken grapjes, zitten met hun rug naar de holy man als hij zorgt dat de geest van tante in de hemel komt.
Ik mag foto’s maken van alles: zelfs van het mooi maken en inpakken van het dode lichaam van tante, wat in NL misschien toch wat onkies zou zijn.
Er wordt gerookt, gelachen en gegeten tijdens de ceremonie.
Een gamelan band begeleid de ceremonie, speelt 5 uur aan 1 stuk.
Ik heb nog nooit iets zo ontspannends en gezelligs meegmaakt als deze begrafenis.
Daarna (als tante goed en wel in de hemel is), rijden we naar zee en wordt de as in zee gegooid.
Dan duiken de lokale jongetjes de as-zak gelijk weer op en maken hem open om te kijken of er ook geofferde munten in de zak zitten.
Zo wil ik ook begraven worden, dan weten jullie dat vast!
De ceremonie is klaar en Ayu en ik gaan zwemmen. Omatje (moeder van Ayu) gaat mee. Ze durft niet meer achterop een motor door een ongeluk, daarom komt ze nergens. Haar wereld is een halve vierkante kilometer al jaren.
Maar ze durft wel in een auto (met mij als chauffeur, haha).
Waar we gaan zwemmen is ze nog nooit geweest.
Breed lachend (ook maar met de helft van het aantal tanden) zit ze achterin.
Bij het natuurlijke zwembad aarzelt ze lang (ze kan niet zwemmen), maar dan gaat ze toch met haar lange onderbroek het kinderbadje in.
Als we daarna wat gegeten hebben drinkt ze een tebotel (icetea) in 1 teug leeg en laat een dikke boer: haar dag kan niet meer stuk!
De dag daarna rijdt ik terug naar Kuta.
Jeetje, wat gaat er een hoop door me heen.
Ik wil niet meer weg hier. Het geluk stroomt door al mijn aderen.
Ik eet mijn aller-aller-lekkerste doerian.
Ik kom weer aan in het gekkenhuis van Kuta. Dat ik daar met de auto doorheen kom!!
Als ik weer bij Legian Inn ben, ruil ik de auto onmiddelijk tegen een fiets.
Op naar de sunset bij de zee: nooit wil ik meer weg!
Maar over 6 dagen heb ik wel een plaatsje in een vliegtuig………………..
Nancy
12 november 2009
Heerlijk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt daar! Je zoekt al zo lang naar iets waar je echt enthousiast van wordt. En dat ticket naar Nederland… gewoon doen net als ik haha…ff op bezoek…huurder regelen… en hup…lekker weer naar de warmte.
Fijn getimed trouwens dat we tegelijk in Nederland zijn. Ik kijk er naar uit je weer eens een echte knuf te geven en ff samen te zijn.
Tot volgende week..kus
Lonneke
12 november 2009
Wat een mooi geschreven verhaal! Wat is nou precies een doerian?….ik heb alle verhalen nog eens nagelezen…het staat nergens en ik begin nu wel heel nieuwsgierig te worden.Dus je gaat absoluut terug zo te lezen? liefs X zussie
mama Josee
12 november 2009
Ook ik heb van dit verhaal genoten, Peet. zoals van geen ander. Ik
vrees dan ook, dat je hier nog eens terug wilt.
misschien voorgoed? Maar
misschien is het ook dat
verschil van Australie met hier. Geniet nog maar
goed, maar kom eerst alles erna hier vertellen
Dag Peetje, tot volgende
week. Kusje en tot ziens.
Mama
Titia
12 november 2009
Ik sluit me helemaal aan bij het bovenstaande.
Klinkt erg fantastisch goed allemaal….
Behalve het hanengevecht als amusement met scheermesjes om de poten, getsie!
Ook je foto’s zijn erg mooi, maar die, waar jij opstaat moet je maar even overdoen. Hihi,
Wat zal jij veel te vertellen hebben als je terug bent.
Voor nu, lekker het goeie gevoel absorberen, en mee terug nemen om het dan uit te delen aan ons.
Liefs x
Frans
12 november 2009
fijn dat je het zo goed naar je zin hebt daar en graag daar zou willen blijven. Leukom als je avonturen te lezen, doet mij aan mijn tijd daar denken 25 jaar geleden. de doerians gaan er bij jou wel in gel0of ik. Dus je komt over 6 dagen al weer terug jo, ik dacht pas ergens half december. Hier alles goed en nog steeds in de ban of liefdesenergie die ik bij amma voelde, het is bij mij gebleven , heel bijzonder. Ik wens je nog een hele goede tijd daar, geniet er nog maar even van. E tot binnekort dan weer een keer, leuk je weer te zien. Liefs en groetjes, Frans
Lieneke
12 november 2009
Ja, dat begint toch op mijn voorspelling te lijken dat Bali weleens voor jou DE plek kan zijn… in elk geval voor een paar jaartjes?
(Die laatste zin komt voort uit een projectie: Voor mij duurde het nooit meer weg willen van de Antillen zo’n 3-4 jaar. Daarna kreeg ik plots heimwee naar Nederland met zijn oeverloze brede maatschappelijke discussies. Heerlijk vond ik dat weer.)
Wij zijn bleker dan ooit, want het is hier nu waterkoud. (We hebben wel allemaal de Mexicaanse Griep, dat dan weer wel.)
Bereid je dus voor op een landing door een grijs wolkendek waarvan je je afvraagt: wonen hier mensen onder?? En hoe kunnen die in godsnaam gelukkig zijn? En als je dan bij aankomst al die sneue winterse bleekneuzen door de ramen ziet turen, weet je het zeker: ze ZIJN ook echt niet gelukkig….
Maar wees gerust: Sinterklaas, de enige echte, komt dit jaar in Schiedam aan (allemaal naar de TV kijken dus, ik sta vooraan bij de burgemeester!) en die maakt alles weer goed
Kus, zus.
tante Terese
13 november 2009
Nee hoor de echte sinterklaas komt in Amsterdam aan!!!!
Laat ik nou ook niet weten wat een doerian is
IK ben ook benieuwd met wat de toekomst gaat worden !Je moet wel boordevol energie zitten
en niet schrikken van ons
wolkendek.Binnen is het warm liefs ,veel Je tante
uit Mokum
Peggy
14 november 2009
Over 4 dagen kom je alweer thuis!!!
Ik zal je missen!
Titia
14 november 2009
De doerian staat uitgebreid beschreven in het verslag van :in Kuta aangekomen, en wel van zusje Lieneke.
Moest ik even kwijt.
Groetjes
Read Full Post »
Peter van de Griendt - Weblog 