Nederland, Nijmegen
Ik ben inmiddels alweer een paar dagen thuis.
Hoewel, thuis? Ik ben onmiddellijk ziek geworden (snotverkouden, leeglopende darmen), lig veel in bed. En droom dan over een Israelitisch/Egyptische stad, waar ik de weg moet vinden. Ik denk dat het nog wel even gaat duren voor dit mijn systeem weer uit is…
Ik schrijf nu maar mijn laatste verhaal, dan is dat er in ieder geval vast uit.
Foto’s staan trouwens op:
https://plus.google.com/photos/108154679544164005800/albums/5273652923285973617 en https://plus.google.com/photos/108154679544164005800/albums/5273649814479844897
Tel Aviv is een ruime stad aan de kust. Er staan in Tel Aviv zo’n 5000 Bauhaus en eclectische gebouwen van rond 1930, 4 verdiepingen hoog.
Op een gegeven moment is het verbod om de lucht in te bouwen opgeheven. Dat begon met de Shalom toren, maar daarna kwam de 1 na de ander met een nog hogere toren. Als er een vergunning voor bouwen van zo’n nieuwe torenflat wordt afgegeven, zit er de verplichting aan vast een oud gebouw te restaureren of er een kopie van te maken naast de torenflat. Een maf gezicht.
Dus architectonisch is het interessante stad. Ik heb veel rondgelopen en ook interessante cafetjes/restaurantjes bezocht.
De zee is verukkelijk.
Maar ook in Tel Aviv krijg ik geen aansluiting met Israeliers. Ze zijn gewoon erg op zichzelf. Zodra ze merken dat je geen hebreeuws praat, zijn ze eigenlijk al niet meer geïnteresseerd. Ze zijn gehaast, gestresst en op het onvriendelijke af. Helaas lukt het niet met een vriendje van Nadja af te spreken, Asaf, die ze in India had ontmoet, misschien was dat anders geweest….
Dan begin ik de reis naar Cairo. Ik wil het in 1 dag gaan doen. Hemelsbreed is het 400 km, maar omdat ik via de Eilat/Taba grensovergang moet is het 660 km, en ik moet rekening houden met de tijd die de grensovergang kan duren. Bovendien is het maar de vraag of de bussen een beetje aansluiten.
Het begint al met de taxi chauffeur in Tel Aviv zelf. Ik zei hem dat ik naar het centrale busstation moest.
Het is een share-taxi, dus mensen stappen steeds in en uit. Leuk daarbij is dat er steeds handjes met geld worden doorgegeven. Van de passagiers naar voren naar de chauffeur om te betalen, en het wisselgeld dezelfde weg weer terug.
Na een dik half uur vermoed ik dat er iets mis is en vraag of we er al bijna zijn.
We zijn er al dus voorbij. De chauffeur zegt dat hij duidelijk het busstation heeft omgeroepen…. in het hebreeuws!
Na weer 15 minuten zijn we weer bij het busstation (in het engels ook dit keer..) en ik ben nog maar net op tijd voor de bus die ik wilde hebben (in Israel rijden ze op schema, weet je nog?).
De busreis naar Eilat gaat soepeltjes en ik praat wat met een lieve orthodoxe Israeliet met bolhoed, die bijna geen engels kan. Het is dus 1 van de weinige Israelieten die ik tegenkwam die open was, waar ik warmte voor voelde. Misschien was het omdat ie met zijn dochtertje (een engeltje) was.
Als we aankomen in Eilat drink ik moed in met 1 biertje. En dan hup naar de grens met een taxi.
Het is vrouwelijke chauffeuse voor dat stukje van 4 km, maar we hebben in die korte tijd een voor mij interessant gesprek: Ze zegt dat Israel gewoon bang is en alles doet om zichzelf veilig te stellen. Ik ben het natuurlijk oneens met de manier waarop Israel zich zelf het veilig probeert te maken (die muur bv), maar ik snap er nu tenminste een beetje van. Ze was als kind in Polen op vakantie en omdat ze 1 woord hebreeuws hardop sprak, werd ze in elkaar gestompt. Ze vertelde dat Israel zich eigenlijk zelfs zorgen maakt over de Arabieren die in in Israel zelf wonen nu, dus niet in Westbank of Gaza, maar in het echte Israel zal ik maar zeggen: “Ze kunnen zo weer doordraaien als er iets ergs gebeurt!”. Jeetje, wat een visie!
Ze zet me af bij de grens en ik ben van 1 van de 2 landen verlost nu. Nu de 2de nog klaren.
“U kunt hier niet de grens over!”.
WAT??
“Uw visum is verlopen en u kan niet, net als in Cairo, een visum kopen bij de grens. Dit is een te riskante grensovergang (Israel/Egypte) om zomaar visums te verkopen. U moet naar een consulaat.”
Bij de overgang van Egypte naar Israel 2 weken daarvoor, stond een bordje, dat als je bij deze overgang ook terug wilde komen je dat even moest melden dan kreeg je een notitie voor multiple entry (meerdere malen binnenkomen). Ik meldde dat toen, maar kreeg als antwoord dat mijn terugkomst daarvoor te laat zou zijn, maar dat ik tegen die tijd dan gewoon weer een nieuw visum moest kopen.
“Nee, u kunt hier echt niet Egypte binnen.”
Over 2 dagen gaat mijn vlucht vanuit Cairo, ik heb helemaal geen tijd om naar een consulaat te reizen!!!
“Wat U wel kunt proberen of het buro van toerisme misschien een oplossing voor u heeft.”
De ambtenaar wijst naar 4 gelikte mannen in gelikt pak 15 meter verderop.
Die hebben vast en zeker een oplossing zo te zien en die gaat heel wat kosten, denk ik nog.
Als ik ga vragen zeggen ze: “Als wij ervoor zorgen dat u in Cairo in het hotel komt, dan krijgt u wel een visum.”
“Dan zijn wij in plaats van het consulaat verantwoordelijk”, is de uitleg als ik vraag waarom het dan wel kan. Ik begrijp dat antwoord niet natuurlijk.
Kosten $175: Dat begrijp ik wel. Ik ben Egypte nog niet eens binnen en ik wordt al geript.
Maar ik kan er alleen maar om lachen. Het enige wat ik kan doen is ja zeggen, ik wil mijn vlucht halen.
Ik ben allang blij dat het eind daarmee echt in zicht is.
Een half uur later ben ik in een auto op weg naar Cairo met Ali.
Ali verdient €60 per MAAND, dat vind ik eigenlijk nog het droevigste.
De rijken verdienen aan de corruptie, niet de werkers. Het erge is dat de overheid er net zo hard aan mee doet. De douane ambtenaar, die mij naar het “buro toerisme” verwees zal beslist zijn deel van mijn $175 hebben ontvangen!
De corruptie wordt ze al jong aangeleerd en het duurt waarschijnlijk jaren voor zoiets verandert.
In het vliegtuig terug zat naast me een Egyptenaar (Aladin) die al 20 jaar in Nederland woont. Hij werkt nu in Egypte bij een nederlands bedrijf als tussenpersoon tussen Egyptenaren en Nederlanders. Hij zei dat er ontzettend vaak een poging wordt gedaan hem om te kopen, maar dat het meest wonderlijke daarvan is dat de Egyptenaren niet begrijpen dat hij niet om te kopen is: hij is toch een Egyptenaar?
Als we in Cairo aaankomen geef ik Ali een dikke fooi.
Hij moet snel weg, hij moet van zijn baas gelijk weer terug rijden, hij mag niet eerst even slapen.
Ik slaap in hotel Luna: hartje Cairo, Talaat Harb, een waar gekkenhuis.
Wel erg leuk om dat nog mee te maken. Met de groep sliepen we in een toeristen-oase buiten Cairo. Dit had ik nog niet gezien. De stad voor de Egyptenaren zelf. Weinig tot geen toeristen. Heeeel veel auto’s, heel veel mensen, heel veel schreeuwende etalages, heel veel luchtvervuiling.
Ik eet in restaurant GAD. Het is leuk om de hierarchie te zien. Witte bloesjes, de werkers. Met streepjes, de obers. Bruin overhemd, de managers met dikke stapels bankbiljetten in de hand. Dat doen ze trouwens overal in Egypte. Overal zie je mensen met dikke stapels bankbiljetten. Ik moest aan Zimbabwe denken.
Geinig zo vlak na elkaar Tel Aviv en Cairo te doen, toch totaal anders.
Ik drink koffie in kleine koffie/waterpijp cafe’s. Ik betaal daar maar 1 pond voor: de prijs die de Egyptnenaar zelf betaalt.
Ze zien me eindelijk aan voor Egyptenaar, ik kan dus naar huis….
Ik loop nog naar de Nijl en bedenk me dat daar ons water nu doorheen stroomt en voel me tevreden.
Nijmegen, 1 december 2008
Reacties op bovenstaand reisverslag
Annali
1 december 2008
Wanneer en waarheen is die volgende reis?
kindje
3 december 2008
Ik ben altijd thuis… En jij?
Peter van de Griendt - Weblog 