Tel Aviv: zon, zee, strand en een levendige stad

Israel, Tel Aviv

Ik droom raar die nacht. Over (goeie) heksen. Hele drama’s verwerk ik snachts. Ik denk dat ik 2 weken moet bijkomen straks als ik thuis ben.

Als ik wakker word ga ik naar Nazaret, het stalletje zien!
Een drukke stad dus. En weer niemand die echt engels spreekt (of willen ze het niet?). Ik zoek de bus naar Tel Aviv voordat ik wil gaan rondwandelen. Voor de sabbath wil ik namelijk nog naar Tel Aviv, anders zit ik 2 nachten vast in Nazaret (en 2000 jaar geleden ging dat ook fout. O nee, dat was in Betlehem en dat is nu weer fout.). Tijdens sabbath rijden geen bussen, zoals vroeger onze zondag, maar dan veel en veel strenger.
Ze hebben geen busstation en ik krijg een beetje het Jericho gevoel. Allemaal sturen me ze ergens anders heen (met mijn rugzak op), behalve de taxi chauffeurs dan, die willen me meteen inladen voor veel sjekkels.
De enige persoon die wel engels spreekt vertelt me hoe ik het moet doen. In een steegje zit een mannetje en als ik het daar tegen zeg, komt er een busje waar ik kan instappen voor goedkoper dan de bus. Goedkoper dan de bus??? Steegje. En toch vertrouw ik het.
En jawel: anderhalf uur later ben ik in Tel Aviv. Blijkbaar is het de in de afgelegen gebieden (wat Nazaret is) toch nog niet echt goed geregeld met de bussen. Bovendien wonen in Nazaret veel palestijnen, zou het dat misschien zijn?

De taxichauffeurs in Tel Aviv hebben onmiddellijk in de gaten hebben dat ik ze spuugzat ben en ze wijzen naar het busje die naar de hostel gaat.
(“What the world need now, is love, sweet love” hoor ik op de radio)
En dat gaat dus op rolletjes.

En dan ben ik in Tel Aviv. Geen bussen met toeristen, geen heilige plaatsen, geen kut-arabieren (excuus voor het woord weer!).
Maar de zee, de zon, het strand (heb ik echt omgeboekt over 2 weken?). Wel heeeel duur alles.

Maar het is heeeeerlijk. Wat hou ik van de zee. Hij is warm. Ik ga 4 uur lang zitten en kijken en genieten.
Als ik door de branding loop moet ik zelfs huilen:
Wat was het een zware reis. Nee, niet vervelend, ik heb veel geleerd en had voor geen goud iets ervan willen missen.
Maar zwaar. Dat voel ik nu pas. Nu ik echt kan ontspannen.

Israel kan dus ook fijn zijn. Ik heb hier 2 dagen, heerlijk….
SMS update: 24 november 2008 :
Ben de israelische/egyptische grens weer over. Een heel avontuur, vertel ik later. Ik ga weer over op mijn NL mob nr: +316 14644454. Donderdag terug. Tot dan!

Reacties op bovenstaand reisverslag

Titia

21 november 2008

Hai vriendje,
Goed, je laatste bericht te lezen.
En, dat je nu even rustig kunt bijkomen,in Zon, Zee en strand.
Had net 2de bericht geplaatst van vandaag, 1ste ging mis, weet niet of je vorige krijgt!
Lieve groeten,x

Sense

21 november 2008

Geniet er van, hier valt de natte sneeuw! Goede reis terug binnenkort man!
tot gauw,
Sense

Frans

21 november 2008

He terugkom mannetje,
weer terug naar dit koude sneeuw weer, iek ik zat er net midden in dus dikke truienweer hier, neem maar iets warms mee of een sterk drankje om je warm te houden. Veel genieten nog toegewenst de komende 2 dagen en tot gouw weer en keer.

Liefs, Frans

Hey die Peter

22 november 2008

weer richting terug weg tijd gaat snel. het is lkkr aan het sneeuwen allees wit heeft weer wat. heel wat anders dan heerlijk op de strand liggen hahaha. zie je in Nijmegen gaan we een wijntje drinken. hoor ik je verhalen live dan haha.
groetjes David

Lieneke

22 november 2008

Dikke kus van je zus

cor

24 november 2008

dank je voor delen. het lijkt soms of ik met je meekijk/voel. maar he is ook zo herkenbaar. knuf Cor

Read Full Post »

Meer westbank, het meer van Galilea en het ritueel

Israel, het meer van Galilea

De avond na Bethlehem nemen Carolina en ik afscheid van Quentin met een etentje.
Quentin begint april volgend voorjaar een organic farming project en ik spreek met hem af dat ik zijn eerst volunteer (whoofer) wordt. Dat is in Schotland en vlakbij Findhorn. Leuk, plannen voor volgend jaar!
De dag erop ga ik enorm lummelen, en een berichtje voor waarbenjij te schrijven.
Ik neem een slok van mijn fles wijn die ik toevallig bij me heb, maar het is een Arabisch internet cafe en ik wordt eruit gezet. Jezus!! De christelijke deur ernaast gaat alles goed.

De dag erna naar Jericho met Carolina. Onze groep is nog slechts 2 groot. Jericho ligt ook in de Westbank.
We ontmoeten een man die een benzinepomp heeft in Jerusalem, maar de muur die nu gebouwd is heeft ervoor gezorgd dat zijn huis aan de andere kant van de muur staat. Het lijkt Berlijn wel. Hij laat een schrijnende foto zien van de muur, met zijn huis aan de ene en de pomp aan de andere kant vanuit een helikopter. Hij zou me die opsturen, maar heeft dat tot nog toe helaas niet gedaan.

Aangekomen in Jericho check ik in het hotel wat Ton me aanraadde: $100 per nacht. Jeetje Ton, jij kiest je hotels wel uit! Ik had met Ton afgesproken de groeten te doen aan de manager Riad. De groeten terug Ton en dat hij je volgende groep graag weer ontvangt.
Carolina en ik bezoeken een paleis, twijfelen daarna een tijd wat te doen, rijden langs de old city van Jericho (een tell, eigenlijk een hoop zand, met daarin overblijfselen van lang geleden), gaan niet naar binnen, maar wandelen wat. Dan is het alweer tijd voor Carolina terug te gaan naar Jerusalem, terwijl ik blijf in Jericho. Carolina heeft traantjes. Ons groepje bestaat hierna helemaal niet meer….

Ik internet wat en ga terug naar het hotel, met een gezamenlijke taxi van een bedouin: 2 sjekkel. De andere taxi vroeg 12. Langzaam wordt me duidelijk dat ik toch wel degelijk tussen de voorbibs-berbers zit! Op die enkele geschikte gozers na dan, in dit geval de bedouin. De volgende dag als hij me ziet, komt ie zelfs met zijn taxi naar me toe om alleen gedag te zeggen. De mensen die echt niks hebben zijn vaak het geschikst, dus je kan maar beter al je geld kwijt raken?

In het hotel zijn bussen vol met religieuze Russen aangekomen. Dit westerse hotel in Westbank is een een westerse oase, net zoals de bussen rijdende westerse oases zijn. Ze merken niks van de ellende daarbuiten. Ze komen hun ding doen: lekker zwemmen in het zwembad (dat hebben de palestijnen niet!), de bijbelse heilige plekken bezoeken en dan weer weg.
De Zacharias boom bijvoorbeeld. De boom waar Zacharias in zat toen Jezus hem opmerkte 2000 jaar geleden. Geloof jij het? Wat een poppenkast. Elke keer als ik er langs loop (zo’n 10x, het ligt in de loop) , word ik door het mannetje aangesproken en uiteindelijk wil ie dan boekjes verkopen, me nog meer laten zien. 1x nee zeggen helpt dus niet. Pas als ik heel sjaggerijnig wordt, komt het binnen. Maar niet voor lang natuurlijk: een uur later probeert ie het weer.

Mijn gekochte precall telefoonkaart werkt niet in Jericho en ook komen opeens smsjes niet meer aan, van mij niet naar buiten en omgekeerd. De telefooncentrales worden dus ook al gecontroleerd. Als ik praat met een groepje jongens, laten ze me hun paspoort zien. Het heeft een groene hoes. Mensen van de ‘goede’ kant hebben een blauwe. Het doet toch wel erg denken aan de WOII.

Ik kon in Jerusalem nergens ontspannen, dat kan hier in Jericho gelukkig wel, hoewel mijn kut-arabieren complex toch ook wel boven komt. Ik zwem de hele ochtend in het zwembad en verander na checkout time (om 12 uur) van hotel. Haha, ik ga middenin de stad in een bouwval (hotel Hisham Palace heet het wel) zitten. Ik had een van de jongens (3x raden: Hasan, geen Mohammed of Machmut dit x) gebeld me te komen halen. Kosten 30 sjekkel: 15x de prijs van de bedouin.
Boos betaal ik de helft en loop weg.

Maar het wordt erger: ik wil naar de dode zee en dan naar het noorden, maar er rijden hier helemaal geen bussen, alleen maar taxi’s! Langzaam word me duidelijk waarom: De westbankers wonen in westbank en kunnen er niet uit en de toeristen wonen in die rijdende oases. Dus voor wie zouden er openbare bussen moeten rijden? Alleen voor mij! Ik heb het weer voor elkaar om in een uitzonderingspositie te zitten.

Ik bezoek nog een archeologische site: de 3000 jaar oude stad die nog niet zo lang geleden ontdekt was. De site verpaupert en is waarschijnlijk niks meer waard is voor de archeologie nu of misschien over 1000 jaar weer: plastic flessen, zakjes en de hele boel zakt in elkaar. Wat een toestand, zo alles bij elkaar!
Alles is zo smerig en slecht onderhouden. Er zijn natuurlijk geen gemeenschappelijke gelden. Het is erg triest.
De andere kant is de des-interesse van de palestijnen. maar misschien komt dat ook door hun uitzichtloze situatie.
Het hotel bv. waar ik nu zit is zo ontzettend smerig en de hele familie zit de hele dag aan een tafel en doet er niks aan. Ook niet als ik zeg dat de toilet niet doortrekt (ik had ook nog eens diaree).

Savonds eet ik op het dakterras in Jericho centrum. Dat was fantastisch, al het gedoe eens heerlijk aanschouwen. Er is geen 1 vrouw te zien na zonsondergang (en daarvoor ook weinig). Bussen, vrachtwagens, getoeter, honden, de fontein.
En ja hoor, daar is Hasan. En hij komt naar me toe!
Hij gaat me helpen. Vanaf de dode zee gaan wel Israelische bussen zegt hij en hij zal me er heen brengen, want het busstation is moeilijk te vinden. En dat allemaal voor 90 sjekkel. En als ik hem zelf dan ook nog iets wil geven, is dat fijn. Alles is goed, alleen als ik 40 sjekkel zeg is dat te weinig. Haha, hij blijft natuurlijk arabier..

Ik word vroeg wakker en krijg het lumineuze idee het gewoon toch alleen te doen en te vertrouwen dat het goed komt zonder iets zeker te weten, waar bussen gaan en hoe laat.
Dat het goed komt ook nu het erop lijkt dat westbank een gevangenis is. Voor de palestijnen is het zeker zo, voor mij voelt het zo. Met een boel geld kom ik er zeker uit. Met de taxi onderhandel ik scherp: 50 sjekkel. Ha, dat scheel alvast 40.
We gaan door de Israelische checkpoint. Ze doen heel lang moeilijk, maar dan rijden we Israel binnen, wat een opluchting!

De dode zee is te gek. Als je erin gaat liggen blijft het grootste gedeelte boven water, ook als je gaat zitten: een heel aparte ervaring.
Maar dan? Hoe zit het met de bussen? De jongen achter de balie van het strand geeft heldere eerlijke informatie voor gratis: Er gaan een stuk verderop smiddag bussen naar het noorden. Maar dan moet ik 4 uur wachten. Ik kan wel 10 minuten lopen naar de bus naar Jerusalem. Als ik daar aankom komt de bus eraan en een half uur later ben ik in Jerusalem. Alweer opluchting.
Ik eet er wat en een koop een kaartje naar het meer van Galilea: de bus gaat een half uur later. Gewoon op tijd enzo, ik ben weer in het westen. En 2 uur later ben ik in noord-Israël….

Hel lijkt wel een gewoon land zo: goede schone wegen, benzine pompen, landbouw, steden en dorpen. Het is een andere wereld. De pijn over hoe westbank is alleen niet makkelijk te vergeten. En waardoor of door wie komt het ook alweer dat het daar zo is?

In Tiberias zijn alleen erg dure hostels. Ik kom uit bij een kamer bij een kerkje. Ook nog duur, maar wat minder. Het is alleen niet echt proper. Maar ik krijg koffie en savonds arak. Toch besluit ik savonds al een ander, duurder hotel te nemen voor de volgende dag. Ik ben de zooi zat! En wil even een wc en douche voor me alleen!

Smorgens verhuis ik, ontbijt ik en huur een mountain-bike en ben om 8.30 uur onderweg.
Ik wil mijn Nijl water in de Jordaan gieten op de plek waar die uit het meer van Galilea stroomt. Het meer heeft een waterstand van 214 meter ONDER zeespiegel (Jericho 400 meter trouwens, nog wat dichter bij de onderwereld!). En dat is 2 meter meer dan normaal.
Maar wat blijkt nu: precies daar waar ik heen wil is weer een bijbel plek: Jezus werd daar volgens zeggen gedoopt! Bussen met toeristen dus. Ik sms Ton nog even en ga op een rustig plekje staan en giet het water uit. Dat het de Jordaan en Israël goed moge bekomen. Het geinige is dat ik een flesje water kwam uitgieten, terwijl er honderden flesjes water verkocht worden van het water daar. Vanaf nu dus met een verdunning Nijl water erin. Zijn die christentoeristen toch ook nog ergens goed voor: om het rituele water vanuit de Nijl te verspreiden, haha.

Als ik klaar ben met het ritueel lijkt mijn reis ook opeens klaar!
Ik bezoek nog een kibbutz, maar van de des-interesse daar wordt ik ook al niet vrolijk. In het algemeen zijn Israeliërs haastige ongeïnteresseerde mensen en spreken vaak toch best slecht Engels!
Ik zwem nog in het meer van Galilea. Ik ga wat eten als er een verfrissende stortbui naar beneden komt. Zou het uitgegoten water al werken?

Maar toch blijft mijn reis klaar. Ik had al eerder het idee eerder terug te gaan voor Mira’s diploma uitreiking (28 november om 15.00 uur, dus smsen om 14.00 uur: mobiel nr: 06 23855355), maar ik moest blijven van Mira. Maar nu is het klaar en ben ik blij als ik toch op tijd daarvoor terug zou kunnen zijn.

Ik bel Swiss-air en binnen 5 minuten is de vlucht omgeboekt naar 26 november.
Ik ben op de weg terug……

fiek

21 november 2008

volgens mij deed je mobiel het wel en kreeg op 18 nov een zeer verontrustend berugt in het engels. “need a good luck from you right now…. peter.
gelukkig ben je niet gekidnept of zat je i het stijdgewoel. je was gewoon een heel lang verhaal aan het schrijven. je bent bijna weer thuis.
nou liefs dan

Zus Lieneke

21 november 2008

Zooooooooo…. wat een verhaal weer. Heb je nou nog wat Nijl water voorde Noordzee overgehouden?

En wat eet je zoal Peet? Daar hoor ik helemaal niks over…

Hoeveel is een sjekkel waard in euri? En wat is Arak?

Hier is het guur en koud, vanmorgen hagelde het en het heeft de heel nacht flink gestormd. Tussendoor schijnt vandaag wel de zon gelukkig. Geniet dus nog maar even van de warmte daar!

De dag na jouw thuiskomst gaan Lon en ik een lang weekend naar Wenen.

En Mira, alvast gefeliciteerd he!

Kus!

cortje

21 november 2008

je had volgens mij toch schrijver moeten worden. hier en daar wat bijschaven, maar over het algemeen een leuke stijl en lekker raar kritisch, maar ook relativerend. ha ha misschien zien we je dan snel weer. de 28ste zit ik bij dikhout en zondag 30 november ben ik weer jarig. dus zeker welkom als je het aankunt. knuf cor
hee mira van harte!!! en lien en lon veel plezier hou van jullie

Read Full Post »

Jerusalem en Bethlehem

Israel, Jerusalem

Jerusalem dus…
Ik ontmoet Quentin, een Schot, in het hostel van de zusters.
We bezichtigen de klaagmuur, eigenlijk een wensmuur (maar in het nederlands is er klaagmuur van gemaakt), je kan een wens op een briefje schrijven en in een spleetje van de muur stoppen. Ik moet een keppeltje van papier opdoen: ziet er niet uit.

Ook bezoeken we de tempelberg, daar staat ondermeer de gouden koepel (dome of the rock).
Vervolgens naar de garden of Getshemane en de olijfberg.
Ik zou kunnen schrijven wat de religieuze betekenis is van al deze plaatsen is, zoals Jezus hemelvaart, de plek waar hij verraden werd, waar hij begraven werd (over de kruisgang schreef ik al), de plek waar Mohammed ten hemel voer (ja, die ook al), maar ik denk dat ik daarmee niemand plezier mee zal doen. Heel veel religieuze gebeurtenissen zijn rond Jerusalem gebeurt, zelfs Bethlehem is vlak bij. Het is een overkill aan heilige plaatsen en na die ene dag ben ik er al moe van eigenlijk.
De dag erop ga ik alleen naar een andere kant van oud Jerusalem, maar ook daar kom ik alleen maar heilige plaatsen tegen: het graf van koning David. En wat blijkt nou, het zaaltje erboven is de plek waar Jezus het laatste avondmaal had! Geloof jij het?
De dag erop ga ik naar de joodse markt. Is wel geinig, maar ach. Dan maar naar het park. Effe liggen in de zon en kijken hoe er frisbee voetbal wordt gespeeld. De Israelisch zien me trouwens niet als ik een falafel eet in een zaakje met alleen Israelisch.

Ik ben het een beetje beu allemaal, voel me niet lekker: daar gaat de slinger weer…
Savonds in mijn bedje (ik ging maar eens vroeg naar bed), heb ik een soort van verklaring: Jerusalem is enorm gespleten, er is hier alleen maar struggle, geen eenheid en daar wordt ik niet lekker van…
Het heiligste van het heiligste van de joden is de tembelberg, maar omdat het ooit verwoest is geweest, mogen joden van de wet van de torah er niet meer in, omdat niet meer precies bekend is waar dat heiligste van het heiligste zich bevind en je mag het heiligste van het heiligste niet benaderen als jood. Daarom komen ze alleen maar tot aan de muur: de klaagmuur dus.

De tempelberg zelf word nu beheerd door de moslims en dat is voor hun het heiligste van het heiligste, omdat mohammed daar ten hemel voer. De gouden koepel mag alleen maar door moslims worden bezocht. Een paar honderd meter verder is de kerk van de holy sepulchre. De plek waar jezus is gekruisigt en begraven (geloof jij het nog steeds?), dus het heiligste van het heiligste voor de christenen.
En dat allemaal binnen de muren van oud Jerusalem, een vierkante kilometer. En onderling kunnen ze elkaar niet hebben. In die christelijke kerk werd laatst zelfs gevochten tussen grieks orthodoxen en fransicanen, want de christenen zijn natuurlijk ook nog weer onderverdeeld in subgroepen. Eigenlijk is het heel droevig dus. Aan de ene kant voel ik me geborgen, maar ik vind het ook een beetje verstikkend langzamerhand door alle onderlinge strijd die ik voel. En daar tussendoor ook nog de toeristen poppenkast.

De volgende dag de stad maar eens uit. Met Quentin en Carolina (onze groep groeit) naar Bethlehem. We schrikken ons rot als we bij het checkpoint komen. Bethlehem ligt in de westbank, dus palestijns gebied. Carolina komt uit oost Berlijn en heeft dus wat meegemaakt, maar zij schrikt zelfs. Een 4 meter hoge muur met prikkeldraad. Het is hier oorlog! En een heel eenzijdige. Als we de controle door zijn, worden we bestormd door taxi chauffeurs. Ze hebben bijna geen klanten, behalve die paar het stalletje van Jezus willen zien. Ze sommen alle heilige plaatsen op die we ook nog kunnen bezoeken, ik weet niet eens meer welke. Na de kerk van de Geboorte, besluiten we niet meer heilig te doen, maar laten ons brengen naar een Palestijns vluchtelingenkamp.
Toevallig is er een rondleiding. Het wordt ons overduidelijk wat Israël doet: ze breken de Palestijnen! Met de checkpoints, met de controles op straat, met het niet geven van visa aan Palestijnen voor Israël buiten de westbank, met de settlements, de nederzettingen van joden binnen de westbank.

Het ergste wat we zagen was Hebron, een naburig stadje waar we ook even gingen kijken.
Inmiddels had Marjolein uit Nederland, die co-schappen loopt in een ziekenhuis in Bethlehem, zich bij ons groepje aangesloten. Nu waren we al met 4.
In Hebron zijn zelfs nederzettingen midden in de stad. Dus een stuk van het centrum word door Israëliërs bewoond en wordt beveiligd door een heleboel soldaten (die van 18 jaar ja!). Palestijnen worden voortdurend aangehouden en er wordt in hun tassen gekeken. In Hebron is ook een moskee (Abraham en Sara en weet ik wie nog meer liggen daar begraven) die door Joden en Moslims samen wordt beheerd, heel bizonder! Maar doordat een Jood een keer die moskee binnen ging en begon te schieten is er toch maar weer een scheiding aangebracht in het midden. Het mooie symbool van eenheid toch weer verdeeld. Erg jammer!

De Palestijnen zijn ten einde raad en er is geen weg uit! De enige weg die ze nu bewandelen is de internationale community informatie geven over wat er nu gebeurt, de media dus. Jesus, wat zijn de Palestijnen boos (grappig dat Jesus in dit verband). En terecht.
Dit is de site van het vluchtelingen kamp: http://www.ibdaa194.org/english/generalcamp.htm (site is weg inmiddels!). En een filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=d1FaWE1SIZk
Nooit als er gezongen zal worden: “..de herders te Betlehem gi-hingen…” zal het meer hetzelfde zijn voor ons vier.

 

fiek

16 november 2008

verbaasd me niks,was al benieuwd wanneer je de “oorlog” ging voelen. het is verbasingwekkend dat na zoveel eeuwen er eigenlijk niks is veranderd. `Nog steeds strijd na Herodes en zijn kindermoord. die tegenstellingen , of de ene uiterste van de slinger(maar dan een andere) gelijk verbonden is met het andere uiterste. Nou ja zoiets dus. Was altijd al benieuwd na al die bijbelverhalen hoe het nu te ervaren is. Dank daarvoor. kus

Nol Hogema

16 november 2008

Je vroeg wie deze lezer was. Je hebt me wel eens gezien, nml. op de tentoonstelling van de Chinese tekeningen van Irene in Nijmegen. Ik liep daar foto’s te maken en jou even tegen het lijf. Irene attendeerde mij op jouw reisverhalen. ik lees ze met aandacht. Allemaal gebieden waar ik zelf eens heen wil.Dus ik hoop dat je het goed vind dat ik profiteer van jouw indrukken en bedankt voor de interessante dingen die je schrijft.

fiek

16 november 2008

nu ik de eerste ben kan er nog wel een reaktietje erbij. Lekker lang verhaal. blij dat de klaagmuur de wensmuur heet. Hoe is die vertaling toch ontstaan vraag ik me af.

Lieneke

16 november 2008

Liggend in bed met nog steeds een pleister op mijn linkeroor, lees ik je verhaal over Jerusalem en Bethlehem. Ook heb ik het filmpje op You Tube bekeken over het check point….. pfff….voel ik me even heerlijk veilig in mijn bed….. (en realiseer me dat ik er dagelijks 1 minuut over doe om op op mijn werk te komen). Ik benijd je even niet….

Vanmiddag zag ik jou op Lon’s laatste cd-rommetje als 10 jarige met mij aan de hand (3 jr) in Madurodam of zo…een heel vredig tafereel. En ondertussen loop jij daar in het stof van alles te wensen aan niet zo maar de eerste beste muur…. (naar ik hoop ook dat ik beter ga horen, want ik hoor nu slechter dan voor de operatie met mijn linker oor..)

Lieve Peet, zoek maar snel een warmere golfstroom…want dit klinkt niet naar jou allemaal. Ben je niet bang? Ik vind dat je ook wat minder geinspireerd schrijft nu en wat chaotischer… wel weer erg leuk om te lezen en fijn om iets van je te horen.

Liefs, Lien

PS Fred zit nu in Spanje!

marjon

16 november 2008

Het is afschuwelijk wat daar gebeurd. En het gaat maar door, die onderdruking van Palestijnen. Er schijnen gelukkig ook Israeli te zijn die het anders willen. Ik hoop maar dat ze snel wat meer te zeggen krijgen; dit duurt al veel te lang en Israel wordt alleen ondersteund door het westen. Misschien kan Obama hier ook eens naar kijken. Ach, die arme man moet al zoveel puin ruimen ..

marjon

16 november 2008

p.s: fijn dat je zoveel schrijft..

Mira

17 november 2008

X

Helga

17 november 2008

Lieve peter,
ik lees al je berichten en van de foto’s mak ik een film in mijn hoofd.
Het lijkt heel ver weg, een hele andere wereld dan deze.
Ik bewonder je om je durf en lef om de wereld te zien.
heel veel liefs en dikke knuffel
Helga

Roelien en Sense

17 november 2008

Spannend, indrukwekkend filmpje. Wat een beton en prikkeldraad en prachtig die violist.
We hebben nieuws, staat in een email aan jouw adres, ben benieuwd,
HUG, Roelien en Sense

Davidson

17 november 2008

Daar ga ik dus ooook nooit heen. hahaha
Ben tog al niet zo met dat geloof shit bezig, oeps sorry voor de gelovigen onder ons lol.
groetjes David.

Cor

19 november 2008

Ha die Peter,
tja de facades trekken op. je krijgt doorkijkjes op de werkelijke toneelstukjes. je ziet mensen als mieren in een merenhoop druk doen en elkaar pijn doen. ik kan mij voorstellen dat je af en toe heel moe en verdrietig bent en dat je dan een arm om je heen mist. iemand om bij te zijn. want je kunt wel zoeken verweg. Maar alles zit van binnen. Zelfs in de kern van onze atomen zie je melkweg stelsels weerspiegelt. Jij bevindt je nu op het uiterste strijdtoneel van de mensheid en net als in afrika kun je er zo weinig aan doen. Veranderen kun je alleen jezelf en dat vind ik al moeilijk genoeg. liefs je neef Cor.

Read Full Post »

De zusters van Sion

Israel, Jerusalem

De eerste indruk van het kustgebied van Egypte aan de golf van Aqaba en Nuweiba, het dorp waar ik terechtkwam, was dus fantastisch: blauwe zee, rode bergen, zon!
De tweede indruk, je raadt het al, een stuk minder: Het is woestijn, desert: deserted/verlaten dus.
Ik zit in mijn uppie in een resort waar 30 hutjes staan. Is het het seizoen niet? Er hangt een hele vreemde sfeer hier.
De meeste toeristen zitten in Sharm-el-Sheik, helemaal in het zuiden, hoor ik.
Maar dat is het niet, ik hou wel van rust, hoewel dit wel HEEL erg rustig is.

Snel kom ik er achter: het probleem is dat het gewoon nog steeds Egypte is met Egyptenaren.
Met uitzondering van die paar gewone Egyptenaren die wel ok zijn, de man die me een gratis lift gaf, de ober van restaurant Dokter Shishkebab en de jongen van de wasserette, zitten alle Egyptenaren alleen maar achter geld aan op een akelige manier.
Ik wil namelijk naar het Catherina klooster middenin de Sinai woestijn. Een toer die middernacht begint en bij aankomst beklim je dan de berg (waar Mozes volgens zeggen zijn onderonsje met God had), om net op tijd te zijn voor de zonsopgang. Volgens de Lonely Planet kost dat $40.
Sleem, een van arabieren die hier met palestina sjaal en soepjurk in een busje rondrijdt, wil het wel doen voor E£500($92)! Bij het plaatselijke reisburo vragen ze zelfs $150!!
Overdags rijdt er een ‘gewone’ bus die maar E£60($10) kost, maar als ik wil, wil ik die nachttrip.
Ik begin ze dus kut-arabieren te noemen (Fred zegt: voorbips berbers). Er zijn veel hele arme Egyptenaren, maar deze slimmeriken weten hoeveel toeristen kunnen betalen en verrijken zich daaraan. De hotels rijzen hier ook als paddestoelen uit de grond en die rekenen in dollars (dan lijkt het minder?). Het zijn westerse oases in Egypte en alleen een paar kut-arabieren worden daar dus rijk van. (Bijna) iedereen denkt alleen aan geld en aan zichzelf hier: het hart ontbreekt!

Ik besluit uit protest de toer gewoon niet te doen en mijn tijd hier te gebruiken om me lekker in de stilte te wentelen. Dat lukt me na een tijdje best goed. Ik heb de rode zee helemaal voor mezelf alleen en het worden 2 aangename dagen. De kut-arabieren worden razend, omdat ze me niet meer kunnen proberen te manipuleren. Ik geniet daarvan, dat begrijpen jullie.
Als ik uiteindelijk wil afrekenen voor 2 dagen, zoekt de jongen zich eerst wezenloos naar mijn inschrijving (hij dacht dat ik 3 dagen bleef) en vervolgens naar wisselgeld: ook zo’n leuke truc waar veel westerlingen de rust niet voor op kunnen brengen: ik ga er rustig voor zitten, al haalt ie het wisselgeld op de maan: na een half uur heeft ie het bij elkaar.
Daarna drink ik nog koffie bij Dr Shishkebab, en krijg een kus van de ober.
Dan loop ik naar de bus. De busstop is volgens iedereen die ik het vraag ergens anders en de vertrektijd ook al. Het engels van de mensen die hier wonen is ronduit slecht (behalve van die voorbips-berbers dan). Er komt dus geen bus, maar uiteindelijk stopt er wel een kut-arabier, die natuurlijk veels teveel vraagt, maar ik kijk hem zo boos aan dat ie spontaan zijn prijs halveert. Ik accepteer het, want ik wil weg….

Ik stap uit In Taba (grensplaats met Israel), loop gelijk de grens over (4x security controle!) en ik ben in Eilat! Ik kus bijna de grond: Ik ben weer in het westen. Het is er schoon en georganiseerd. Je kunt het water uit de kraan drinken en er hangt WC-papier op de toilet. Het geld is mooi (zoals ons oude nederlandse geld) en niet vodderig en klef zoals in Egypte en de prijzen zijn min of meer fixed maar wel westers natuurlijk. Ik zie zelfs weer blote navels en armen, dat was ik bijna vergeten dat dat bestond. Ik drink van geluk een biertje op een terras, wat overigens in Egypte ook bijna nergens kan, daarvoor moet je naar speciale shops.
Eilat is wel ook erg heet en ook toeristisch. Eilat ligt maar 50 km van Nuweiba, dus in wezen ligt het in hetzelfde gebied. Ik besluit daarom gelijk door te gaan naar Jerusalem.

Het is een mooie tocht. Ook Zuid-Israel is erg droog, met af en toe een boompje. We komen langs de Dode Zee. Ik zie enorme zoutwinning gebieden. Maar ook een heleboel hoge hotels.
Dan komen we in Jerusalem, het andere uiterste van waar ik smorgens was: een wereldstad, druk, haastige mensen. Op het centraal station ook al een security check. Daar zal natuurlijk een goede reden voor zijn, maar het veroorzaakt volgens mij ook wel een angstige aard denk ik, om constant te worden gecontroleerd.
Ik zie (ook vrouwelijke) militairen met mitrailleurs, gewoon naast me in de bus. Er zijn geen mensen meer die iets van me willen, geld willen verdienen aan mij, dat is wel mooi meegenomen. Maar daar raak je dus wel aan gewend, merk ik nu het niet meer is.

Ik had Mirella, oprichtster van een spiritueel centrum in Jerusalem, al ge-smst dat ik eraan kwam. (Ik kreeg haar adres van Mart en zag op internet dat ze ook een soort van hostel had.) Ze legde me uit hoe met de bus daar te komen. Een hele onderneming: ik kan de lettertjes daar niet lezen en ik kom uit de stilte, maar ik kan het wel vragen natuurlijk, hoewel niet iedereen me te woord wil of kan staan.
Ik kom er toch vrij snel. De kamer wordt overdags gebruikt voor cursussen, dus ik kan maar 1 dag blijven, maar ik vind het fijn daar te kunnen starten in Jerusalem. Mirella is namelijk nederlands en haar vriend Harry ook en ik kan dus makkelijk van alles vragen. Ze hebben elkaar trouwens ontmoet in Jerusalem, terwijl ze beiden daar al een paar jaar woonden, grappig!
Ik ga nog even naar buiten en eet een stukje pizza op de hoek en wandel wat rond. Mirella draait namelijk in ‘mijn’ kamer de dvd van de lezing van Eckart Tolle in Findhorn. Als ik even op een terras wil gaan zitten, krijg ik weer een security-check! Als ik terugkom bij Mirella is de dvd nog bezig en ik ga er even bij zitten. Eckart Tolle in schotland gedraaid in Jerusalem met nederlandse ondertiteling!
Maar de stilte die ontstaat door satsang is echter overal hetzelfde merk ik. Iets, de stilte, het zelf verandert nooit…

De volgende ochtend voel ik verzet, ik heb geen zin meer in op reis zijn. De slinger is dus blijkbaar even naar de andere kant uitgeslagen.
Ik moet in deze heksenketel op zoek naar een kamer. Ik loop naar oud Jerusalem, het ommuurde gedeelte. De eerste paar hotels zijn erg duur en ik vrees het ergste hier. De jeugdherbergen zijn wel goedkoop. Ik loop er 1 binnen, die wat van een heel smerig kraakpand heeft. Toch neem ik het maar, maar ga voor de zekerheid toch nog even naar de plek van de zusters van Sion, die niet in de Lonely Planet staat, maar waar ik van hoorde in Egypte. Ze hebben alleen dorms (ruimtes met meerdere bedden) vrij. Intuitief besluit ik het toch te doen en als ik de dorm zie, wordt ik op slag gelukkig weer. Het zijn hele schone bedjes gescheiden door houten schotten en gordijntjes en zelfs heeft ieder een piepklein wasbakje. De kamers waren al niet duur, maar de dorm is zelfs nog de helft daarvan. Het zijn de ruimtes misschien die de zusters zelf vroeger gebruikten. Het dakterras van de zusters kijkt uit over oud-Jerusalem en de gouden koepel. Geweldig!!

Ik ga snel mijn rugzak bij Mirella halen. Ik neem geen bus of taxi, maar loop, dat duurt 1 uur.
In Oud-Jerusalem lopen groepjes die de kruisgang van Jezus nadoen met een echt kruis. Dat gaat aan de lopende band door. Sommige groepen zingen daarbij, dat voelt minder toeristisch, dat voelt verbonden, dat heeft een hart. Het gaat niet om waar of wat, maar om hoe, wordt me weer eens duidelijk. Ikzelf heb mijn eigen kruisgang met mijn rugzak. Het eindpunt is echter niet het kruis, maar de zusters. Ik strijk neer op het dak daar. Het is bijna volle maan, het roesemoest nog in de smalle straatjes onder mij.

De slinger is weer aan de positieve kant: Hier kan ik het wel een weekje uithouden……
SMS update: 12 november 2008 :
Ik heb komende maand een israelisch mobiel nr: 00972542862980 Groetjes. Peter

 

Irene

11 november 2008

wat is het toch fijn als jij op reis bent… kan ik alles meebeleven

Franske

11 november 2008

He peter

Heerlijk je mooie en intense verhalen. en je blijft maar door slingeren en Nu mooi de prettige kant weer op!
Dag lief menneke, veel plezier met je avonturen weer….Indrukwekkend ook, goude koepel en Jezus optochten, wat je al niet mee kunt maken in de wereld, zeer vreemd en verwonderend

De Fransman :0)

Davidson

11 november 2008

Hola peter,
zo weer een hele boel mee gemaakt. Nu naar de berg waar jezus is gekruisigd. Lijkt me ook wel leuk daar heen te gaan, maar voor de rest pas ik haha.
fijne tijd nog,
groetjes Davidson

Sense en Roelien

11 november 2008

Hoi Peter, mooi om te lezen , fijne tijd in Israel

karin

12 november 2008

Wat maak je veel mee, leuk om alles op deze manier te volgen

Lieneke

12 november 2008

Hai Peet, ik vind dat je steeds beter gaat schrijven! Je verslag leest prettig helder en als een boek  Grappig dat ik steeds herkenningen heb als ik je verhalen lees en daarbij gaat het ook vooral om het gevoel en niet zozeer het waas en wie. Ik ben namelijk eens een week in mijn eentje naar Italie afgereisd en kwam toen in Milaan terecht waar ik als student ook op zoek was naar een betaalbaar onderkomen. Ik begon ook bij de peperdure hotels en eindigde uiteindelijk in een ontzettend leuk en schoon meisjespension, waar ik voor maar 17 gulden 50 de nacht door kon brengen; veel leuker en echter dan in zo’n hotel!! Ik deed er ook meteen leuke contacten op. Dat zijn zulke kadootjes! Dat vergeet je nooit meer.

Ik ben inmiddels aan mijn oor geopereerd en lig nu knal duizelig op de bank….

Kus!

PS Egypte was in het nieuws (vreselijk die mannen daar zeg!) er is een nieuwe pyramide gevonden van grote historishe waarde, even buiten Cairo.

loylou

12 november 2008

Lieve Peter,

Ik geniet van je(deels zeer bekend voelende) verhalen. Heerlijk hoe je ons meeneemt naar de verre cultueren met alle amoties die jou daar ten deel vallen. Allemaal parels om te koesteren.
Liefs en hartegroet, Loylou

mart

15 november 2008

Ha Peter,
Leuk je reis zo ff te volgen! De eerste keer nu dat ik kijk. Gaaf!
leuk ook te lezen dat je mirella hebt gevonden.maf je na zoveel jaren weer eens op een foto te zien!
Nou joh, wens je verder nog ’n hele goeie reis en zie re naar uit je weer te ontmoeten.

Hartelijke groet!

Mart

Golan

16 november 2008

Hey Peter, zit nu bij Nadja en Daan en lees je bericht. Leuk om te horen dat je het naar je zin hebt. Hopelijk heb je dat ook de rest van de tijd. Veel plezier en groeten van mij.
Shalom we dash le koelam.

Read Full Post »

De rode zee

Egypte Nuweiba

In de internetshop waar ik vorige bericht schreef ontmoette ik Amr en Samer. Met Samer ging ik een broek kopen. En daarna had ik wel zin in wat eten en een biertje. Hij wilde naar de flat van een vriend. Ik snapte dat niet zo goed, maar vond het wel ok, als het maar niet te lang ging duren.
Dat ging het dus wel: We gingen met een taxi, waarvoor ik teveel moest betalen, dat snapte ik ook niet, want ik vertrouwde Samer die erbij was.
Op de bank in de flat kreeg ik een kleffe hand op mijn rug. Aha, dus dat wilde Samer. Ik weerde af en gelukkig werd hij niet vervelend. Amr kwam ook nog even. Daarna gingen we met overvolle busjes en Egyptische taxis weer terug. Ik weigerde verder te betalen na dat gedoe!
Later zei Said (onze gids) dat de broek ook veels te duur was. Alles bij elkaar voelde ik me dus erg genept. Vooral omdat ik hem vertrouwde.
De andere groepsleden hadden gelijksoortige ervaringen gehad met geld en sexueel gedoe in Luxor. Vreemd hoor! We waren blij dat we de volgende dag weg mochten uit Luxor, maar moesten daarop nog zo’n 4 uur wachten omdat de trein vertraging had.

Op naar Aswan, de Hara chakra. Ton had een huis gehuurd in een Nubisch dorp aan de rand van de woestijn.
De eigenaar is getrouwd met een Nederlandse en woont in Den Haag. Door de telefoon liet deze weten dat onze Egyptische gids niet welkom was in zijn huis. Daarmee werd gelijk duidelijk hoe de verhoudingen liggen tussen deze volken. Saïd trok zich wijselijk terug en wilde niks weten van ons voorstel om dan ook daar maar weg te gaan.
Afgezien daarvan was het toch een heerlijke tijd daar. Boven op het huis een dakterras met een geweldig uitzicht over stad en woestijn. En voor de afwisseling eens niet uit eten.

Het ritueel deden we de volgende dag we in een faluka, een egyptische zeilboot. We pakten water van de Nijl, goten dit over een schaal met bloemen, fruit, geld, (edel)steen, parfum en spuug (dat symboliseerde iets van onszelf en van de liefde) en vingen dit water weer op. En gaven het vervolgens weer terug aan de Nijl. Dit ritueel had Petra doorgekregen in de tempel van Hapsetsut. Het reinigt de Nijl en versterkt en heelt de vrouwelijke kracht. Het was een geweldige mooie zonsondergang en een prachtig ritueel. Uit het mobieltje van de schipper klonk: My Heart Will Go On van Celine Dion, het lied van de Titanic film: “Near, far, wherever you are, I believe that the heart does go on”
Onze hele reis door had dit lied ons begeleid en nu dus weer. Bovendien zagen we overal het woord Titanic verschijnen, bv op Tons handdoek in Aswan. Diverse boten die we zagen heette Titanic: echt te gek voor woorden.

De dag erop, eigenlijk onze laatste dag samen, doen we rustig aan, rijden nog wat kameel. Ik neem wat water van de (inmiddels gereinigde) Nijl om later in Israël in de Jordaan te gooien, zodat deze rivier ook wordt gereinigd. Maar ook om Jordaan en Nijl (Israëlieten en Egyptenaren) te vermengen. Het afscheid van Aswan valt ons moeilijk.

De treinreis die we doen we in een Agatha-Christie-achtige trein met bar (murder on the Nile?) voert langs steden die we al aandeden: Luxor, El Minia. En als we wakker worden hebben we een nieuwe amerikaanse president. Lieneke smste me dit, waarvoor dank!.

In Caïro aangekomen bezoeken we nog het museum met sarcofagen, mummies van dode farao’s. Maar de echte tempels met zijn enorm grote imposante beelden en zuilen zijn indrukwekkender vind ik. In ieder geval voel je er meer.
We eten daarna ons laatste middagmaal als groep en proberen de stilte nog een keer uit met zijn 6-en: fijn!

Ik word nog een keer heel listig met geld genept door een ober en dan wordt het een afvalrace: Ann vertrekt. In het hotel nemen Margreet en ik afscheid van de 3 die snachts terug gaan en later van elkaar, omdat ik smorgens heel vroeg met de bus naar Taba ga. Margreet blijft namelijk nog een dagje.

De ochtend erop word ik door Mohammed naar de bus gebracht: 80 pond. De bus naar Taba van 7 uur is 70 pond, haha. Wat is het toch een zot land. We rijden door de Sinaï-woestijn, gaan de Suez tunnel door (de Benelux tunnel maar dan anders) en komen bij de rode zee net als Mozes, ga morgen proberen het water te scheiden haha.

Het is hier prachtig, heet en droog. Ik overnacht in een hutje aan zee. Heerlijk. De volgende ochtend lift ik naar een ander dorp en je zult het niet geloven: deze lift is GRATIS. Ik neem een nog goedkoper hutje: 40 pond (6 euro). Het lijkt tot nu een heel ander Egypte.

Ik ben op reis en wil geloof ik nooit meer stoppen….

Davidson

7 november 2008

haaaa Peter,
zozo wel ff goed uitkijken daaro, jammer zulke nare ervaringen. Wens je nog een leuk tijd daaro.

Groetjes David.

Annali

7 november 2008

Onthou, Kyk uit vir mooi yskasmagnete hoor

Aangename reis verder.

Frans

7 november 2008

hoi Peter,
Egypte is echt een land waar je overal en op allesaf moet dingen als je toerist bent, als je dat door hebt wordt dat gewoon anders en een sport, zo ervaarde ik dat daar. Ook heftig zeg wat je met die Samer memaakte, wel ee land om op je hoede te zijn vond ik. Gelukkig ook heeeeele mooie avonturen die je allemaal meemaakt, en nooit meer stoppen reiziger wort ik erg blij van en voel ik erkenning in.
Mis je soms best wel en blj met je berichtjes.
wens je weer veel liefs en inspiratie op je avontuurlijke padje.

Love FRANS

nadja

7 november 2008

spannend allemaal!! ik ben benieuwd hoe het word vervolgd…
mooi verteld, nu maken we het hier ook mee door jou verhalen!mooi! Inderdaad gewoon doorgaan en genieten!

Nog even een ander nieuwsje, mama is woensdag georpereerd, dr galblaas is er nu uit en ze is herstelende in het ziekenhuis. De operatie is goedgegaan maar nu is het wat heftig, maar herstellende…

En ik ga volgende week zondag richting jou, ik ga in een keer met school naar istanbul in turkye!!! Misschien kom ik ook wel een peter tegen met mandjes

Titia

7 november 2008

Lieve Peter Pan,

O…ohhhhh,
Hadden ze jouw fantastische openheid toch even verkeerd begrepen !!!!
Maar…..? je hebt wel een nieuwe broek, (HiHi,)
Met of zonder scheuren ?
Nu ben je weer zonder groep, dus zal dat wel wennen zijn, maar de foto, van hutje aan zee is ook niet verkeerd !!
En een foto van, dat jij een kameel berijdt, wil ik ook zien.
Op…. naar de volgende episode !

(beterschap voor je mam) xxx

Titia

7 november 2008

Herstel;
Was fout dus,beterschap voor moeder, Mira en Nadja,

Sjaan

9 november 2008

hey Petertje,
ben je zomaar weer op reis. de verhalen passen echt bij jou…..
veel beleven met alle emoties die daarbij horen, ik volg de hele story en geef af en toe commentaar.

liefs Sjaan

Mira

9 november 2008

Hihi Naddie, misschien kom je ook wel een Peter tegen met mandjes. Ik ga er hier in NL/ R’dam ook zo eentje zoeken. Fijn om je verhalen te blijven lezen, Peter. Paps.

Liefs Mira

Conny/Injoy

10 november 2008

Ha die Peter,

Jeee je maakt wat mee zo rondreizen over de wereld.

probeer van ieder moment te genieten je beleeft hem als het goed is maar een keer.

groet Conny

Lieneke

10 november 2008

Haaaai

De foto met het grote huis doet me denken aan het huis in de Vliegeraar… maar heeft er natuurlijk niks mee te maken, want dat speelt zich af in Afghanistan.

Geweldig ook dat hutje aan de rode zee….dat doet me weer denken aan Bonaire!

Heeeerlijk om je verhalen te lezen en wat fijn dat je er inmiddels middenin zit. En ook erg fijn dat al die rivieren eindelijk gezuiverd zijn. Kun je ook wat water voor de Noordzee meenemen?

Liefs, Lieneke

PS 1 Groeten aan Peggy, zo hor ik eens wat!
PS 2 Groeten aan Injoy (van Trupial), wat leuk dat die ook jouw mailtjes leest.
PS 3 Morgen word ik aan mijn oor geopereerd….

Read Full Post »

Luxor (Al Uqsur)

Egypte, Luxor

Zo fijn al jullie reakties. Ik voel echt dat jullie met me meereizen.
Tuurlijk weet ik dat alles op en neer gaat, dus ook mijn stemming.
Maar ook als het slecht gaat, is het ok wat mij betreft, vertelt het me wat.
En ik wil jullie natuurlijk ook van mijn twijfels en dipjes mee laten genieten, haha.
Het gaat trouwens inmiddels stukken beter.

De dag na mijn laatste bericht kwamen we als groep samen. De groep is: Ton, Margreet, Monique, An, Petra en Peter. Het thema van de reis is water en geld.
De reis als groep begint in Alexandrie, wat aan de middellandse zee ligt. Vanaf daar gaan we naar beneden. Ton associeert de Nijl met de ruggegraat. We dalen af in de chakra’s. Alexandrie is de kruin chakra, de inspiratie.
Het is een meer europese stad dan Cairo: gezellig, modern, veel gebouwen stralen vergane glorie uit.
De bibliotheek heeft een archief van 37.000.000 Gigabyte. Alles op internet wordt bewaard. Ik kon zelfs oude versies van AltNed daar vinden: bibalex.org
We bezoeken een graftombe, eten falafel, drinken koffie en kopen chocola en water in een supermarkt.
Dan doen we in een cirkel een meditatie vlak bij de zee. Gewoon tussen de mensen. Eerst trekt dat aandacht, maar we zijn zo stil dat niemand er meer tussenkomt. Onze omgeving wordt ook stil.

Onze Egyptische gids Saïd is een erg beminnelijke man. Hij is heel relativerend, belezen, grappig en erg slim in het bewerken van mensen. Hij spreekt goed Nederlands, terwijl hij de grens nooit over is geweest. Ook weet hij van tevoren al wat wij willen. Het maakt de reis erg makkelijk.

In het hotel maken we weer een cirkel. Het is erg moeilijk, nee onmogelijk, een stille plek te vinden daar.
Het is een veelsterren hotel, maar koud door de airco en de kale kak die er rondloopt. Toch door onze cirkel wordt het weer warm. Het lijkt erop dat zodra we met zijn zessen in een cirkel zitten en ons richten op de stilte van het hart, de omgeving met ons mee verandert.

We dalen af naar de keel chakra (spreken, geluid), Caïro. We hebben daar eigenlijk geen tijd de piramides en de sfinx van Gizeh (wijk van Caïro) te bezoeken, door een te strakke planning. Maar doordat er een foutje is gemaakt hebben we opeens 10 uur over en gaan we toch.
Het is een vrij toeristische aangelegenheid daar, maar het is een leuk de piramides nou eindelijk eens te zien. Op het dak van een vriend van Saïd (de gids), zien we zon ondergaan achter de piramides.

Voordat we de trein instappen naar de hart chakra (El Minia) eten we in een restaurant aan de Nijl en praten over mannen/vrouwen en relaties. Op de een of andere manier sla ik ervan dicht. Voordat we de trein in stappen vertel ik Ton nog dat ik niet echt contact met hem kan krijgen.

In de hart chakra El Minia worden we onder begeleiding van politie escortes met luidloeiende sirenes (alsof we van het koninklijk huis zijn) naar het paleis van Echnaton en Nefretiti gebracht. 15 jaar geleden zijn er wel eens ongelukjes gebeurt met toeristen en daarom zijn ze uiterst voorzichtig. De meeste toeristen trekken niet door deze streek, dus we zijn een bezienswaardigheid. Het doet me erg denken aan India. Op het pontje, waarmee we overvaren, blije lachende gezichtjes van straatarme meisjes (waarvan er 1 Mira en 1 Nadia heet, echt ongelofelijk), die mandjes proberen te verkopen.
De tempel (tenminste wat daar van over is), is licht, open helder en verfrissend.
Tegelijkertijd voel ik me ondanks dat ik wel contact heb, steeds meer afgezonderd van de groep en ik uit dat. Ik krijg een knuffel, maar het is niet over.

De zonnevlecht chakra is Luxor. Voor we daar aankomen bezoeken we Dendera, de tempel van Hathor, een erg imposante tempel qua aarding, kolossale zuilen die 1 kilometer diep verankert lijken.
In Luxor eten we Marokkaans.
Mijn afscheiding heeft een extreme vorm aangenomen: niemand verstaat me en ik versta niemand.
In Luxor gaan we naar de tempel van Hatsepsut (hot-chicken-soup zegt de taxidriver). We zitten weer in een cirkel midden in de massa toeristen. Er komt door wat we kunnen gaan doen: een ritueel om het water van de Nijl te reinigen, maar daarmee tevens de vrouwelijke kracht te helen en te versterken. We gaan dit aan het eind van de reis doen. (Ik zal nog wel zeggen wanneer precies, dan kan iedereen – die op afstand mee wil doen – intunen.)
Ik zit op de top van me afgesloten voelen, maar toch verbonden. Ik hoor: “Heb er nou toch echt schijt aan allemaal” en ik vind op de grond een klein groen hartje op een speldje en steek die in mijn bloes. Ik voel opeens heel veel verdriet.
Ik loop de tempeltrap af, ik draai me om en zie roofvogels cirkelen boven de berg waartegen de tempel ligt en begin te huilen. De anderen gaan koffie drinken en ik ga nog eens terug naar de trap voor de tempel waar ik het hartje vond. Ik begin weer te huilen, ik weet niet waarom. Maar het voelt wel als iets terugvinden, iets afsluiten en weer open gaan: als ik terugkom bij de groep verstaat iedereen me opeens en voel ik me stukken beter.

De volgende dag nemen we pauze. Het is voor iedereen van de groep nu al intensief geweest en we moeten nog een week.
Ik zwem wat op het dak van ons hotel (Emilia). Ik ga naar de kapper. Ik loop in mijn eentje door het stadje Luxor: het is heerlijk op reis te zijn. S’avonds drinken we champagne (Margreet kreeg die op schiphol van een vriend). We eten en maken weer een cirkel. De cirkel voelt elke keer sterker, het is heerlijk zo te zitten. We genieten….

SMS update: 2 november 2008 :
We gaan morgen (maandag 3 november) het water-ritueel doen bij zonsondergang, dwz tussen half 5 en half 6. In NL is dat 1 uur eerder. Liefs, Peter.

Reacties op bovenstaand reisverslag

Remia

1 november 2008

Hi liefje,

Wat weet je het toch weer mooi te verwoorden. Ik leef helemaal met je mee. Het klinkt echt prachtig allemaal. Reiniging en doorstroming. Als ik de foto van de Hatsepsut tempel voel snap ik dat je begon te huilen. Wat een power, één grote stralende zon van Zijn…! Fijn hoor zo’n dosis Egyptische warmte. Hier staan we namelijk s ochtends de auto te krabben…brrrr. Enne die nieuwe look staat je wel hoor. Geniet ze verder.
Dikke knuff en kus,
Remia

zussie Lonneke

1 november 2008

Wauw Peet !

Kus

PS Mooi die foto new self, op de een of andere manier zie ik onze hele familie in!

Frans

1 november 2008

Gho Peter,
Wat bijzonder wat je zoal meemaakt en waar je allemaal doorheengaat. Vooral ook mooi hoe je je afgeslotenheid in OPENHEID laat zien en juist deeld met de groep. Een afgesloten maar tegelijkertijd juist HEEEL open hart. veel herineringen blijven door dat jij daar bent bij mij bovenkomen, bijzondere, ontroerende maar ook soms pijnlijke ervaringen en het kan er ook alemaal zijn. voel mij verbonden met jou en je ervaringen daar, alsof je steeds ook een beetje hier bent.

Leuk die tulband, geeft je een grappige maar tegelijkertijd ook sterieuze indruk

Heb he goed, succes!!!

Gtoet, Franske (o:

Titia

1 november 2008

Oeps,
Jemig wat een verhaaaaaaal……!!
En wat een avontuur !!
Mooi om te lezen.
Liefs, x

Lieneke

1 november 2008

Hai broer Peet,

Wat ben je dapper zeg, dat je dat allemaal zo over je heen laat komen. En ook dat je toch maar mooi meedoet met de groep, terwijl je je er helemaal niet bij voelt horen. Ik zou dat niet kunnen geloof ik. En wat goed dat je jezelf toestond om eens fijn te huilen in die situatie. Dat alleen al opent alles, ook zonder tempel en zonder speldje.

Hier regent het

Tot je volgende bericht!

Lieneke

MiraNadia n t mandje

2 november 2008

Nog eentje dan:
“Cairo
airco”.

Mooi allemaal. Ook die foto’s, heel intense omgeving (zo komt t op mij over).

We – Mira en Nadia – reizen met je mee, een mandje en een kusje van ons.

Tot t volgende bericht.

PS. Ben inmiddels in twee dagen geslaagd (7) en verhuisd (Nadja heeft goed en fijn geholpen). Knuffel vanuit ons (nog chaotisch en volgepropte) huisje (van Kuba en Mira) vanuit Delfshaven (R’dam). Een nieuw leven.

Annali

2 november 2008

Die nuwe “haarstyl” pas jou goed haha! Klink na ’n heerlike toer. Geniet die res van die reis.

Davidson

2 november 2008

Hey die Peter,

Gaat je goed zo te lezen.
Heb net Alexandrie op Google bekenen leuk stad lkkr aan zee hou ik wel van. zemmen op de dak van de Hotel haha mooi uitzicht op de zee. Moeten ze een glijbaan maken dat uitkomt in de zee haha. Hoe zijn de girls daar lol, veel plezier nog en hou je taai.
groetjes David

cortje

2 november 2008

Ja die massa, lieve neef van mij. ja het moest ervan komen dat je eindelijk tegen jezelf aan loopt. fijn dat je in je gevoel gaat en het gewoon laat gebeuren. het is toch echt spiegeltje spiegeltje aan de wad wat is er met peter aan de hand. maar in energie zijn we bij je en steunen je on-voorwaardelijk zoals jij ook anderen on- voorwaardelijk lief hebt. Monique en ik zijn nu een weekje naar Ameland (ja wij durven he!) en zullen je elke dag energie sturen. we horen wel als het teveel is. dikke knuf Cor

cor

2 november 2008

Hoi peter,
nog een reactie.
je bent wel in een gebied van bijzondere energie. Net zo als de plek glasonbary (shit fout geschreven maar kan even niet op de juiste spelling komen)Hiermee zijn ook de priramides van Zuid amerika verbonden met het middelpunt van de lemiscaat, het bermudadriehoek. Je bent toch wel terug voor de overgang naar de 5e dimensie toch en de zoveelste financiele chrash (droevig, ik ken persoonlijk mensen die echt in het schip zijn gegaan met ijsland)
ik vind je dapper, ik vind je open, ik vind je bijzonder en voel me ver-eert dat ik met je mag delen, je reis maar ook je emoties. in gedachten buig ik voor jou.

fiek

5 november 2008

wat leuk
mijn tweede naam is zoals het hotel in luxor ‘Emilia’

helaas niet kunnen intunen wel toevallig iemands deurtje geopend met mijn water vrouwelijkheid. dus wie weet was k er toch
liefs

Coeph

6 november 2008

Hei peter
ziet er goed uit
geniette maar.
groetjes coeph.

Read Full Post »